वेगळ्या लघुकथा... क्र 1 - सूड

प्रांजली एका साध्या मध्यमवर्गीय कुटुंबातली मुलगी. वडील सरकारी नोकरीत. आई गृहिणी. वडिलांची कमाई खूप नसल्यानं जवळपासच्या काही गरजूंना जेवणाचे डबे पोचवायचं काम आई करायची. प्रांजलीला दोन मोठ्या बहिणीच. पहिल्या दोघींपेक्षा ही जवळपास 8 वर्षानं लहान. आतातरी मुलगा होईल असं वाटलं अन् ही झाली त्यामुळे आई वडिलांचं फारसं प्रेम कधीच मिळालं नाही. 

मोठी लेक प्रेमविवाह करुन पळून गेली तर मधलीला नात्यातील एकाकडून मागणी आलेली.

त्यानंतर प्रांजली लग्नाला येईपर्यंत वडील रिटायरमेंटला पोचलेले. प्रांजली होती हुषार पण सतत धास्तावलेली. घरात लहानपणापासून आई व बहिणी सतत बोलायच्या तिला. वडील आईच्या धाकात त्यामुळे गप्पच. 

आईच्या कामात तीच एकटी मदत करायची पण कधी पदरात कौतुक पडलंच नाही. अंगभूत हुषारीवर तिनं बी काॅम पूर्ण केलं व एम काॅम ही... काॅलेजमधील सरांच्या ओळखीनं एका नामवंत सीएच्या फर्ममध्ये नोकरीलाही चिकटली. गप्प गप्प रहाणारी प्रांजली इमाने इतबारे काम करु लागली....

या फर्मचा क्लायंट असणा-या एका कंपनीत श्रेयस काम करायचा. दिसायला गोरापान, राजबिंडा. त्याचे कपडे, गाॅगल, बाईक हे सगळं स्टायलिश. मात्र तो कायम त्याच्याच तंद्रीत असायचा. एकदा ऑफिसमध्ये येताना दोघं एकमेकासमोर आले. ती पहिल्यांदा नजरेत आली त्याच्या. कोणतेही निर्णय वेगानं घेणा-या श्रेयसनं घरच्यांशी बोलत थेट तिला मागणी घातली.

त्याचं काही फार शिक्षण झालं नव्हतं. साधा पदवीधारक असलेला तो पर्सनॅलिटीमुळे सगळ्यांच्या नजरेत भरायचा. ही नोकरी करण्यापूर्वी अन्य लहानमोठ्या नोक-या करुन तो इथं ऍडमिनिस्ट्रेशन मॅनेजर बनलेला. पगार काही फार नव्हे पण खाऊन पिऊन सुखी होतं घर.!

प्रांजलीच्या आईवडिलांना तर घाई होतीच. नेहमीचे सगळे सोपस्कार होऊन लग्न पार पडलं व संसार सुरु झाला. आपल्या देखण्या नव-यासोबत उत्तम संसाराची स्वप्न पहाणा-या प्रांजलीचा संसार सुरु झाला.

नवा नवा संसार. वयात आलेली दोघांची शरीरं यामुळे पहिली 3,4 वर्षं कशी गेली हे कळलंच नाही. तोवर प्रांजलीला दिवस गेले. एक गोंडस मुलगा झाला. सासू सासरे फारसे कशात हस्तक्षेप करायचे नाहीत. आपण बरं- आपलं बरं असेच वागायचे. गरोदरपणात प्रांजली जास्तीत जास्त घरी राहिलीच नाही. सासूनं घ्यायची ती काळजी घेतली. मात्र या दरम्यान प्रांजलीला हळूहळू समजू लागलं की श्रेयस दिसतो तितका सज्जन नाही. त्याच्या कंपनीत तो काही गैरव्यवहारही करतोय. इतकंच नव्हे तर विविध तरुणींना फशी पाडून त्यांच्याशी संबंधही ठेवतोय. एक मुलगी अशीच एक दिवस थेट त्याचं घर शोधत आली.. तिनं मोठा गोंधळ घातला... मग नातेवाईक- शेजारचे सज्जन काका यांच्या मध्यस्थीनं एक भलीभक्कम रक्कम देऊन ते प्रकरण मिटवण्यात आलं. त्यासाठी प्रांजलीचे दागिनेच शेवटी विकावे लागले.

यानंतर तरी नवरा शहाणा होईल असं तिला वाटलं पण घडलं उलटच. आजवर लपूनछपून सुरु असलेले त्याचे उद्योग राजरोस सुरु झाले. त्याचा धसका घेत आईनं अंथरुण धरलं. एक दोन महिन्यात गेलीच ती. सास-यांनी लेकाच्या वर्तणुकीकडे कानाडोळा करत जगायचं ठरवलं अन् श्रेयसला मोकळं रान मिळालं. 

दिवसभर घरात कुणी नसायचं तर हा कुणा तरुणीला घरीही घेऊन येऊ लागला. यावरुन मग दोघांच्यात वादावादी सुरु झाली. 

सतत तो तिला गलिच्छ शिव्या द्यायचा. 

एकदा वादावादी झाली तेव्हा म्हणाला, " तुझ्यात पाहण्यासारखं काही उरलं नाहीये, आवडत नाहीस तू, घाण आहेस.. सतत डोकं दुखतं, अंग दुखतं म्हणून रडतेस तू.. पगार मिळवतेस म्हणून ठेवलंय घरी तुला...नाहीतर लाथ मारुन हाकलली असती.." 

त्याचा तो रुद्रावतार पाहून ती भयंकर घाबरली. मात्र असहाय्य होती..! गप्प सोसत राहिली. मनात आक्रंदत राहिली.

 एकुलता एक लेक आता 6 वर्षाचा. त्याची शाळा सुरु झालेली. ती शाळा, स्वत:ची नोकरी यात कसंबसं मन रमवायची. तिच्या फर्मचे सर मायाळू होते. तिला मुलीसारखं मानायचे. त्यांची मुलगीही हिच्याच वयाची. तीही फर्ममध्ये यायची. या दोघांकडेच ती मन मोकळं करायची. आठ दहा दिवसांतून म्हाता-या आईबाबांना भेटून यायची. त्यांनाही हिच्या सुख दु:खाशी फार देणं घेणं नव्हतंच. ती मात्र त्यांची काळजी घ्यायची. त्यांना काही दुखलं खुपलं की लगेच धावून जायची. मोठ्या दोन्ही बहिणी परगावी. आल्या तरी पाहुण्यासारख्या चार दिवस येऊन जायच्या. तेव्हाही कितीदा हिलाच बोलवायच्या. कामासाठी राबायला...!

खरं सांगायचं तर तिला हे जगणं नकोसं झालेलं. ज्याच्यावर प्रेम केलं तो नवरा महिनोन्महिने जवळही घ्यायचा नाही. शरीरसुख नाही, प्रेमानं बोलणं नाही.. कोणत्याही कामात मदत नाही अन् वर सतत होणारा पाणउतारा. अधूनमधून तिला घरी कुणीतरी येऊन गेल्याच्या खुणा सापडायच्या. कुणाचा रुमाल, कधी वापरलेले कन्डोम, कधी ड्रेसवरची ओढणी... काहीही दिसलं की तिच्यासमोर सगळं अंधारुन यायचं. मनात राग, संताप, चीड अन् अपमानाची आग भडकायची. मात्र दांडगट नव-याला काही प्रश्न विचारु गेलं की त्याच्या एका फटक्यासरशी तिचं अवसान गळून पडायचं. त्याचं हिंस्त्र रुप दारामागे लपून पहाताना तिचा लहानगा मुलगाही भीतीनं थरथरु लागायचा.

एकदिवस मात्र अतिरेक झाला. एका गलिच्छ वस्तीतील लहान मुलीला घेऊन नवरा बेडरुममध्ये होता. ती घरी आली याचंही भान नव्हतं त्याला. वयानं अगदीच कोवळ्या अशा त्या मुलींशी झोंबणारा नवरा पाहून तिला किळस आली. 

ती रागानं अद्वातद्वा बोलू लागली. ती मुलगी पटकन् कपडे गोळा करुन निघून गेल्यावर नव-यानं ही आवाज चढवला..

तो म्हणाला, " तू पण जा ना कुणासोबतही. रांड साली. झोप ना जाऊन कुणाहीसोबत. तुला काय तेच हवं असेल. माझ्या मार्गात कशाला येतेस..?"

प्रांजली थक्क झाली. स्वत: घाणेरडे वागणारा हा माणूस इतका वाईट कसं बोलू शकतो.? तिनं पलीकडच्या खोलीत जाऊन सास-यांना बाहेर खेचलं. त्यांनीही कानावर हात ठेवले. तुमचं तुम्ही पहा असं सांगून ते पायात चप्पल अडकवून बाहेर निघून गेले. लहानगा लेक हाॅलच्या एका कोप-यात थरथरत बसून होता..!

प्रांजलीनंच मग आवाज चढवला. " श्रेयस, अरे चांगल्या घरचा मुलगा तू. माझ्यात काय कमी म्हणून असं वागतोयस. का छळतोयस मला.. तुझ्या या नादापायी मागची नोकरीही गेली तुझी. आताही तू दुपारी घरी येऊन हे उद्योग करतोयस. का हे असं??  मी आता पोलिसातच तक्रार देते. घटस्फोट घेऊया. कर मोकळं मला यातून..."

रागानं भडकलेल्या श्रेयसनं तिच्या केसांना धरुन चार कानाखाली दिल्या. ओरडत म्हणाला, " पोलिसात जाणार तू. जा..जा. मीच सांगतो पोलिसात ही बाॅससोबत झोपते रोज, इतर क्लायंटस् सोबतही मजा मारत हिंडते.. ही चारित्र्यहीन आहे. वेश्या आहे. थांब तुला घराबाहेर काढून तुझ्या आईबापालाच सांगतो. हिला घेऊन जा. नाहीतर समुद्रात ढकला..माझी बदनामी करणार काय तू... थांब दाखवतोच तुला..उद्याची सकाळ होण्यापूर्वी निघून जायचं तू.. नाहीतर ठार मारेन तुला मी. ही टेलिफोनची वायर घेऊन गळा दाबेन तुझा .."

तो ताडताड बाहेर पडला... 

### 

दुस-या दिवशी दुपारी 11 वाजता श्रेयस घरी परतला. त्याचे वडील कुठेतरी बाहेर गेलेले. बेडरुममध्ये शिरताच त्यानं पाहिलं.. प्रांजली तिथं भिंतीला टेकून रडत बसलीये....

" रांडे, हरामी.. का इथं अजून तू. घर सोडून जा म्हटलेलं ना. थांब तुला कायमचीच संपवतो आता..." असं म्हणत तो तिच्याकडे पुढे जाणार इतक्यात त्याचा फोन वाजला...

फोन पोलिसस्टेशन मधून होता...

" हां साहेब बोला. हो..मी श्रेयसच बोलतोय... काय सांगता ?? माझ्या बायकोचा ऍक्सिडेंट झालाय, डेडबाॅडी सापडलीये?? काय चेष्टा करता काय राव... माझी बायको इथं समोर बेडरुम मध्ये बसलीये. तिचा तो गलिच्छ असा पिवळ्या रंगाचा ड्रेस घालून..."

" काय म्हणता.. पिवळ्या रंगाचाच ड्रेस.. पर्समध्ये माझा फोटो..आधारकार्ड.. मोबाईल .. कसं शक्य आहे...?"

असं म्हणत त्यानं पुन्हा मागे वळून पाहिलं... तर प्रांजली त्याच्याजवळ येऊन पोहोचली होती अन् तिच्या हातात होती तीच टेलिफोनची वायर... खदाखदा हसत तिनं पाऊल पुढं टाकलं.. मग क्षणात त्याच्या हातातला मोबाईल गळून पडला...

- सुधांशु नाईक, कोल्हापूर( ९८३३२९९७९१)

( आजवर विविध प्रकारच्या कथा लिहिल्या. मात्र ज्या प्रकारचं लेखन कमी प्रमाणात केलेलं त्या प्रकारचं लेखन करायचा हा वेगळा प्रयोग. तुमच्या प्रतिक्रिया अवश्य सांगा. )