डिसेंबर-जानेवारी उजाडला की चित्रपट वेड्यांना फिल्म फेस्टिवल चे वेध लागतात. गोव्यातीलइफ्फी पाठोपाठ येतो कोल्हापुरातील kiff म्हणजेच कोल्हापूर इंटर्नाशनल फिल्म फेस्टिवल चे. या महोत्सवात आजवर कित्येक चित्रपट पहिले होते. यापूर्वी पाहिलेल्या अनेक चित्रपटांपैकी काही मोजक्या स्पेशल चित्रपटांवर मी परीक्षण लिहिलेलं. त्याचं हे संकलन विविध पोस्ट्स च्या रुपात... आपल्या ब्लॉग साठी...
त्या आठवणीतील हा पहिला चित्रपट...
*****
१) शांततेचा सुमधूर नाद म्हणजेच साऊंड ऑफ सायलेन्स.... हा चित्रपट !
#kiff कोल्हापूर फिल्म फेस्टिव्हलमध्ये हा चित्रपट सुरुवातीला चुकलेला म्हणून हळहळलो होतो. अाज पाहिला मिळाला याचा आनंद फार आहे.
शांततेला आवाज असतो असं कुणाचंतरी वाक्यपण आहे म्हणे. मी शांततेचा आवाज ऐकला भटकंती करताना. एकटं, दुकटं फिरताना अनेक ठिकाणं अशी समोर येतात की आपण केवळ थक्क होऊन बसून रहातो. कसलाच आवाज नकोसा वाटतो तेव्हा.
ती अनुभूती कितीकदा घेतलेली.
पहिल्यांदा रायगड चढून गेल्यावर भवानी टोकाच्या गुहेत बसून सूर्योदय पहाताना, वाघ दरवाज्याच्या माथ्यावरुन थंडीतली उबदार दुपार भोगताना, राजगडाच्या डुब्याजवळून चांदण्या रात्री चमचमता जलाशय अनुभवताना, गरुडेश्वरला किंवा भेडाघाटला अंधा-या रात्री लुकलुकणा-या दिव्यांचं नर्मदेतील प्रतिबिंब पिताना, लीडर नदीचा खळखळाट पहेलगामला ऐकताना... अशा किती ठिकाणी हा शांततेचा रम्य आवाज उरात भरुन घेतलेला.
असं कुठे एकटं-दुकटं जाऊन बसलं की मी माझा नसतो. सभोवतालच्या निसर्गाचा होऊन जातो. प्रत्येक झाडाची वेगवेगळी सळसळ, पानगळ अन् पक्ष्यांचे विविध आवाज मनात खोलवर रुजत जातात. लहानशा झ-याचा खळखळाट मन भरुन टाकतो. पायाखालच्या पाचोळ्याचा, मोडलेल्या लहानशा काटकीचा आवाज देखील मेंदू टिपत रहातो. मग जाणवतं की आपण किती गोंगाट करत रहातो रोज. अनेक छोटे छोटे आवाज असतात हेच उमगेनासं झालंय आपल्याला रोजच्या धबडग्यात.
मग ते आवाज शांतपणे ऐकत बसून राहिलं की आपण जणू बसल्याजागी वारुळ झालोय की काय असं वाटू लागतं.
शांततेचा हाच अनुभव ' साऊंड ऑफ सायलेन्स' हा चित्रपट देऊन जातो.
पुन्हा एकदा 12 वर्षांच्या एका मुलाचाच हा चित्रपट. तो मुका आहे. जन्मत:च आईला गमावून बसलेला. आईला जणू यानंच खाल्लं असं समजून बाप त्याचा राग राग करतो. बायकोचं दु:ख विसरायच्या नावावर दारुत स्वत:ला विसरत रहातो.
हा बापाची जमेल ती सगळी सेवा करतो. गाई गुरं चरायला नेतो. पण आपल्यावर बापाचं प्रेम नाही ही गोष्ट सतत त्याच्या मनात ठसठसत रहाते.
जंगलात त्याला बौध्द भिख्खू भेटतो. त्याच्यासोबत त्याचं जमतं. तो याला ध्यान शिकवतो. निसर्गातील प्रत्येक लबानसहान आवाज ऐकायला शिकवतो. स्वत:चा आवाज मनात ऐकत.
गाई विकून पैसे मिळवणा-या बापाला हा रोखू शकत नाही. त्या बापाचा मित्रही रोज दारु पिताना समजावत रहातो. त्याला पटत नाही. एकदिवस तो मित्रालाच मारुन टाकतो.
मुलगा हादरतो बापाचं ते रुप पाहून. बाप त्यालाही घरातून जा म्हणून सुनावतो.
मग भिख्खू त्याला मठात आणतो. मठात खरंतर कुणी मूक, बधीर नाही. पण याला प्रवेश देतात.
तिथली मुलं त्याला वेगळं वागवत रहातात. टपल्या मारत रहातात. हा शांत रहातो. जणू शांती म्हणजे काय हे कळल्यासारखं.
एकदा जंगलातून परतताना तो आपल्या मित्राची काळजी घेतो. सगळे त्याचं कौतुक करतात. त्याचं मन तरीही खिन्न रहातं. कधीही न पाहिलेल्या आईला स्वप्नात आठवत रहातं.
शेवटी तो तुरुंगातल्या बापाला फक्त पत्राने एक प्रश्न विचारतो, तुम्ही कधीतरी एक क्षणभर तरी माझ्यावर प्रेम केलं होतं का??
ते पहाताना आपलंही अंत:करण ओलावतं. संपूर्ण सिनेमाभर कुठेही फारसे संवाद नाहीतच. शांत वाजणारी बासरी, चेलो, मेंडोलिन, संतूर आदि वाद्यांच्या पार्श्वभूमीवर कॅमेरा चित्रपटातून हिमाचल प्रदेशातलं सौंदर्य दाखवत रहातो. तिथली शांतता समोर ओतत रहातो.
चित्रपट संपताना बुध्दाच्या मूर्तीवरील अन् त्याच्या चेहे-यावरील ती अथांग शांतता आपल्यालाही चहूबाजूंनी वेढून टाकते. खोलखोल कुठेतरी सर्व काही विसरायला लावते.
चित्रपट संपतो. थिएटर बाहेरच्या कोलाहलात प्रवेश करायला मन मात्र मुळीच तयार होत नाही..!
- सुधांशु नाईक(९८३३२९९७९१)🌿
यंदा कोल्हापुरात हा फिल्म फेस्टिवल फेब्रुवारी २०२० मध्ये होत आहे. त्यासाठी रसिकांनी आवर्जून नाव नोंदणी करावी.
अधिक माहितीसाठी संपर्क- दिलीप बापट - ९३७१३७७०७७.
त्या आठवणीतील हा पहिला चित्रपट...
*****
१) शांततेचा सुमधूर नाद म्हणजेच साऊंड ऑफ सायलेन्स.... हा चित्रपट !
#kiff कोल्हापूर फिल्म फेस्टिव्हलमध्ये हा चित्रपट सुरुवातीला चुकलेला म्हणून हळहळलो होतो. अाज पाहिला मिळाला याचा आनंद फार आहे.
शांततेला आवाज असतो असं कुणाचंतरी वाक्यपण आहे म्हणे. मी शांततेचा आवाज ऐकला भटकंती करताना. एकटं, दुकटं फिरताना अनेक ठिकाणं अशी समोर येतात की आपण केवळ थक्क होऊन बसून रहातो. कसलाच आवाज नकोसा वाटतो तेव्हा.
ती अनुभूती कितीकदा घेतलेली.
पहिल्यांदा रायगड चढून गेल्यावर भवानी टोकाच्या गुहेत बसून सूर्योदय पहाताना, वाघ दरवाज्याच्या माथ्यावरुन थंडीतली उबदार दुपार भोगताना, राजगडाच्या डुब्याजवळून चांदण्या रात्री चमचमता जलाशय अनुभवताना, गरुडेश्वरला किंवा भेडाघाटला अंधा-या रात्री लुकलुकणा-या दिव्यांचं नर्मदेतील प्रतिबिंब पिताना, लीडर नदीचा खळखळाट पहेलगामला ऐकताना... अशा किती ठिकाणी हा शांततेचा रम्य आवाज उरात भरुन घेतलेला.
असं कुठे एकटं-दुकटं जाऊन बसलं की मी माझा नसतो. सभोवतालच्या निसर्गाचा होऊन जातो. प्रत्येक झाडाची वेगवेगळी सळसळ, पानगळ अन् पक्ष्यांचे विविध आवाज मनात खोलवर रुजत जातात. लहानशा झ-याचा खळखळाट मन भरुन टाकतो. पायाखालच्या पाचोळ्याचा, मोडलेल्या लहानशा काटकीचा आवाज देखील मेंदू टिपत रहातो. मग जाणवतं की आपण किती गोंगाट करत रहातो रोज. अनेक छोटे छोटे आवाज असतात हेच उमगेनासं झालंय आपल्याला रोजच्या धबडग्यात.
मग ते आवाज शांतपणे ऐकत बसून राहिलं की आपण जणू बसल्याजागी वारुळ झालोय की काय असं वाटू लागतं.
शांततेचा हाच अनुभव ' साऊंड ऑफ सायलेन्स' हा चित्रपट देऊन जातो.
पुन्हा एकदा 12 वर्षांच्या एका मुलाचाच हा चित्रपट. तो मुका आहे. जन्मत:च आईला गमावून बसलेला. आईला जणू यानंच खाल्लं असं समजून बाप त्याचा राग राग करतो. बायकोचं दु:ख विसरायच्या नावावर दारुत स्वत:ला विसरत रहातो.
हा बापाची जमेल ती सगळी सेवा करतो. गाई गुरं चरायला नेतो. पण आपल्यावर बापाचं प्रेम नाही ही गोष्ट सतत त्याच्या मनात ठसठसत रहाते.
जंगलात त्याला बौध्द भिख्खू भेटतो. त्याच्यासोबत त्याचं जमतं. तो याला ध्यान शिकवतो. निसर्गातील प्रत्येक लबानसहान आवाज ऐकायला शिकवतो. स्वत:चा आवाज मनात ऐकत.
गाई विकून पैसे मिळवणा-या बापाला हा रोखू शकत नाही. त्या बापाचा मित्रही रोज दारु पिताना समजावत रहातो. त्याला पटत नाही. एकदिवस तो मित्रालाच मारुन टाकतो.
मुलगा हादरतो बापाचं ते रुप पाहून. बाप त्यालाही घरातून जा म्हणून सुनावतो.
मग भिख्खू त्याला मठात आणतो. मठात खरंतर कुणी मूक, बधीर नाही. पण याला प्रवेश देतात.
तिथली मुलं त्याला वेगळं वागवत रहातात. टपल्या मारत रहातात. हा शांत रहातो. जणू शांती म्हणजे काय हे कळल्यासारखं.
एकदा जंगलातून परतताना तो आपल्या मित्राची काळजी घेतो. सगळे त्याचं कौतुक करतात. त्याचं मन तरीही खिन्न रहातं. कधीही न पाहिलेल्या आईला स्वप्नात आठवत रहातं.
शेवटी तो तुरुंगातल्या बापाला फक्त पत्राने एक प्रश्न विचारतो, तुम्ही कधीतरी एक क्षणभर तरी माझ्यावर प्रेम केलं होतं का??
ते पहाताना आपलंही अंत:करण ओलावतं. संपूर्ण सिनेमाभर कुठेही फारसे संवाद नाहीतच. शांत वाजणारी बासरी, चेलो, मेंडोलिन, संतूर आदि वाद्यांच्या पार्श्वभूमीवर कॅमेरा चित्रपटातून हिमाचल प्रदेशातलं सौंदर्य दाखवत रहातो. तिथली शांतता समोर ओतत रहातो.
चित्रपट संपताना बुध्दाच्या मूर्तीवरील अन् त्याच्या चेहे-यावरील ती अथांग शांतता आपल्यालाही चहूबाजूंनी वेढून टाकते. खोलखोल कुठेतरी सर्व काही विसरायला लावते.
चित्रपट संपतो. थिएटर बाहेरच्या कोलाहलात प्रवेश करायला मन मात्र मुळीच तयार होत नाही..!
- सुधांशु नाईक(९८३३२९९७९१)🌿
यंदा कोल्हापुरात हा फिल्म फेस्टिवल फेब्रुवारी २०२० मध्ये होत आहे. त्यासाठी रसिकांनी आवर्जून नाव नोंदणी करावी.
अधिक माहितीसाठी संपर्क- दिलीप बापट - ९३७१३७७०७७.
'मराठी ब्लॉगर्स'वरून हे वाचलं. आपणच किफ्फ विषयी माहिती आपल्या ह्याच ब्लॉगवर दिलीत तर आभारी राहीन. महोत्सवाच्या साधारण आठ-दहा दिवस कळले तर नियोजन करायला सोप्पे होईल! :-) बाकी मस्तच. आवडलं.
ReplyDelete